ကၽြန္မနဲ႔ တစ္ေန႔တာ ~ စိမ့္စမ္းေရ

ကၽြန္မနဲ႔တစ္ေန႔တာ…..

ကၽြန္မခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလွ်ာက္မိေနပါတယ္…

ကၽြန္မအလုပ္ေနာက္က်လို႔လံုး၀ကုိ မျဖစ္ပါ.. ဒီေန႔အဖိတ္ေန႔ဆိုေတာ့.. ေစ်းမွာ အရမ္းေရာင္းေကာင္းတာ….. ဆိုင္ကိုလဲေစာေစာဖြင့္ရတယ္ေလ..

သိပ္မေ၀းလွတဲ့ ကၽြန္မစီးေနက် ကားမွတ္တိုင္က ဒီေန႔မွ ပိုေ၀းေနတယ္လို႔ ခံစားမိေနပါတယ္…..

ေျခေထာက္ကို မိုင္ကုန္တင္ထားရလို႔…. ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြက တစ္ေပခြဲထက္ေတာင္ ပိုက်ယ္ေနသလိုပါပဲ….။

ခပ္တင္းတင္း၀တ္ထားတဲ့ လံုခ်ည္က ေအာက္ဘက္မွာ ရွည္ထြက္လို႔ေနပါတယ္…

ထီးနဲ႔ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ထားတဲ့ ျခင္းကတစ္ဖက္၊ ညေနက် ဓမၼာရံုကိုသြားဖို႔ အက်ၤီေတြ ထည့္ထားတဲ့အိတ္ကတစ္ဖက္နဲ႔မို႔…. ဘာမွလဲျပန္ျပင္ ၿပီး မ၀တ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ……..

“မဂၤလာေစ်း..တာေမြ… မဂၤလာေစ်း…တာေမြ..”

ခပ္လွမ္းလွမ္းကတည္းက ၾကားရတဲ့ ကားစပယ္ယာ ရဲ႕အသံေၾကာင့္…ကၽြန္မ ေျခလွမ္းကို ပုိ၍ပင္ သြက္လိုက္ပါတယ္…။

“ဟိုအမ လိ္ုက္မွာလား…”

ကၽြန္မကိုလွမ္းေမးလိုက္တာေၾကာင့္… ကၽြန္မလဲ ကားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့…

“ျမတ္စြာဘုရား…… ငါတြယ္စီးရမယ္ထင္တယ္…”

“အမ …လိုက္မွာလား မလုိက္ဘူးလား.. ေမာင္းဆရာေရ႕..”

“ဟဲ့… လိုက္မယ္..လိုက္မယ္….. ခဏေစာင့္”

အေရးအေၾကာင္းဆို 4လမ္းသြားသာ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မတို႔လမ္းထိပ္ကေလးကလည္း ဆူးေလမီးပြိဳင့္ထက္ ပိုဆိုးပါတယ္….။

ကားလမ္းကူးရာမွာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကၽြန္မကိုေတာ့.. ကားသမားက ေတာ္ေတာ္ေလး ေစာင့္လိုက္ရပါေတာ့တယ္….

“ေမာင္း ဆရာေရ…”

ေျခနင္းခံုထက္ တစ္ဆင့္ျမင့္တဲ့ေနရာမွာ အတင္းတိုးကာ လိုက္ပါသြားတဲ့. ကၽြန္မကေတာ့ ဒီဒုကၡေတြကို ရိုး..ဟိုး..ဟိုး.. လို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္….။

ပံုမွန္စီးေနက်ဆိုေတာ့လဲ…. ညည္းညဴမိသူက ျပန္ၿပီး အျပစ္ျဖစ္ေနမွာပါ။ ခဏတာစီးရလို႔သာ ေတာ္ပါေသးတယ္….။ တန္းကိုၿမဲျမံစြာကိုင္ထားတဲ့လက္ေတြက ခုဆို အသားမာေတာင္ တက္ေနေရာေပါ့….. ေအာ္… လုပ္သက္ကလဲ ၾကာလာၿပီေလ…….

ကၽြန္မတို႔လို 10 တန္းလဲမေအာင္၊ ေက်ာင္းလဲဆက္မတက္ႏိုင္တဲ့ သူေတြအတြက္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက စတိုးဆိုင္ေတြ၊ ကုမၼဏီေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရဖို႔ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း….

ရုပ္ကလဲေခ်ာရဦးးမယ္။ ပညာကလည္းတက္ရဦးမယ္.. ဟင္း..ရတဲ့လစာက… အတူူတူပဲေလ.။…. အဲဒါေၾကာင့္လဲ ဒီမဂၤလာ ေစ်းၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ေနရတာေပါ့…… ။

မဂၤလာေစ်းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူ 10 ပံု 8ပံုေလာက္က… သာေကတ၊ ေဒါပံုက လူေတြခ်ည္းပဲေလ..

စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ အလုပ္ေလွ်ာက္စရာမလိုဘူး….

ဓါတ္ပံုလဲမလုိဘူးေလ… လူေတြ႕ ဒီေန႔ေမး .. ဒီေန႔ ခန္႔ပဲ…. ကဲ… မလြယ္ဘူးလား….

ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ ရွိရမယ္။ အၾကမ္းလုပ္ႏိုင္ရမယ္။ မခုိမကပ္ရင္ၿပီးတာပဲေလ… ဒီဆိုင္မလုပ္ႏိုင္လဲ ေနာက္တစ္ဆိုင္ေပါ့… ဆိုင္ေတြမွ ေအာတိုက္…….။

“ကဲ ..ေရာက္ပါၿပီ. .. မဂၤလာေစ်း…”

ကၽြီခနဲ႔ ရပ္လိုက္တဲ့ကားေၾကာင့္ ေတြးေနတာေတြေတာင္ ဘယ္နားရာက္သြားမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး…

ကားလဲအရပ္.. ကၽြန္မလဲ ခုန္ဆင္းၿပီး….. ေစ်းဆီသို႔.. အေျပးကေလးသာ လွမ္းမိလိုက္ပါေတာ့တယ္….

***** ***** *****

ဆိုင္ကိုေရာက္ကတည္းက ခင္းလည္းခင္း… ေရာင္းလဲေရာင္းနဲ႔.. ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေရာင္းရတာပါ။…. ေဖာက္သည္ေတြသာ အဓိကမို႔.. ၀ယ္သူတစ္ေယာက္ဆုိရင္.. တစ္နာရီေလာက္ကို ၾကာတတ္ပါတယ္။ ေဖာ္ေရြစြာ ဆက္ဆံတတ္ၿပီး.. ေစ်းမွန္တာမိ႔ု ကၽြန္မတို႔ဆိုင္က ပိုၿပီး အေရာင္းသြက္လွပါတယ္။ ….

ဂြီ………ဂြီ..

ဗိုက္ထဲက တစ္က်ဳပ္က်ဳပ္ ျမည္သံကို ေမ့ထားလိုက္ရင္း… လက္ထဲက ေဘာင္ခ်ာစာရြက္ထဲက ဂဏန္းေတြကို ေသခ်ာစြာေပါင္းေနမိပါတယ္။…ဒါေလး လက္စသတ္ၿပီးမွဘဲ ထမင္းစားေတာ့မယ္လို႔....

ေစ်းေရာင္းသက္တန္းၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ဆိုင္က မဂၤလာေစ်းရဲ႕ မိန္းလမ္းေပၚမွာ ရွိတာမို႔လဲ.. ေစ်းေရာင္းေကာင္းတာျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္……

မ ၀တ္၊ ကေလး၀တ္၊ ခ်ဳပ္ထည္မ်ားနဲ႔ ခ်ည္ထည္မ်ားပါ ေရာင္းတာဆိုေတာ့… ပို၍ေရာင္းေကာင္းပါတယ္။

ဆိုင္ရွင္အမေျပာတာကို ကၽြန္မ မွတ္ထားဖူးသည္။

“အထည္ေရာင္းမယ္ဆိုရင္… မိန္းကေလး၀တ္ပဲေရာင္းတဲ့…ကေလးျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီးျဖစ္ျဖစ္တဲ့…”

အင္း… အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ အနယ္နယ္ကို ျဖန္႔ရတဲ့ ေစ်းဆုိေတာ့လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိေပမေပါ့ေနာ္…

“ေမာင္တိုးေရ….ေရာ့… အားလံုးၿပီးၿပီ … ဒီမွာေဘာင္ခ်ာ… ပစၥည္းထုတ္ကို ေသခ်ာသြားပို႔ေနာ္…. ဘယ္ကိုပုိ႔ရမယ္ ေျပာခဲ့လဲ…”

“ေျမညီ 210 အမ”

“ေအးေအး”

“ပစၥည္းလက္ခံ လက္မွတ္ထုိးစာအုပ္ယူသြားဦးေနာ္… ”

“ဟုတ္အမ”

ပစၥည္းထုတ္ကို မႏိုင္တႏိုင္ထမ္းရင္း လူအုပ္ၾကားထဲ တိုး၀င္သြားတဲ့ ေမာင္တိုးကို စိတ္မခ်ႏိုင္စြာၾကည့္ေနမိ ပါတယ္။ ေစ်းက လူေပါင္းစံုမို႔ သူခိုးေတြကလည္း ေၾကာက္ရပါေသးတယ္… ႏံုႏံု အအ ဆိုလို႔ကေတာ့… ျပဳတ္ေတာင္ စားမယ့္ လူေတြပါ။ ….

ထမင္းစားမယ္ဆိုၿပီး ခ်ဳိင့္ေလးဖြင့္မယ္အလုပ္…

“ကလင္..ကလင္”

“ဟဲလို… ဟုတ္…………ဟုတ္… ”

“ သူဇာ… ဘယ္ကလဲ ” “ သထံုက အမ ပစၥည္း အသစ္ေရာက္လားေမးတာ”

“ေအး.. ေအး”

ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးဖြင့္ၿပီး ေစ်း၀ယ္သူနည္းေနတံုးေလး ထမင္းကိုကမန္းကတန္းစားလိုက္ရပါတယ္….. ေအာ္… ထမင္းခ်ဳိင့္ ဆိုေတာ့လည္း ဆီျပန္အေျခာက္ေပါ့… အိမ္မွာ စားသလိုေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ…..

စားေနရင္းနဲ႔ ၀ယ္သူလာေတာ့လဲ ထ ေရာင္းရတာပဲေလ…တစ္ခါတေလမ်ားဆို… ၀ါးေတာင္ မ၀ါးေတာ့ဘဲ… ေရနဲ႔သာ ေမွ်ာခ်လို္က္တာပဲ…….

စားၿပီးေသာက္ၿပီး…လက္ကနာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့.. 2နာရီခြဲ….။

“အမ သမီး 50 ခဏသြားမယ္ေနာ္” ( ေအာ္… 50 ဆိုတာ သန္႔စင္ခန္းကိုေျပာတာေလ..) အရင္ကေတာ့ 20၊ 30 ခုက 50 ေပါ့။

ညေနပိုင္းလဲ … မတ္တပ္ကို မနားရေအာင္ကို ေစ်းတအားေရာင္းရတာ… မနက္ဖန္ဥပုသ္ေန႔ဆိုေတာ့… ဒီေန႔က အေရာင္းရဆံုးေပါ့…..

ေစ်းပိတ္ခ်ိန္က ညေန 6နာရီ၊ … 5နာရီခြဲထိ ၀ယ္သူက မျပတ္ေသးေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေရာင္းေပးေနရပါတယ္..။

ဆိုင္သိမ္းဖို႔ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနတဲ့ ေမာင္တိုးကေတာ့ စိတ္မရွည္တဲ့ အမူအယာနဲ႔……..

ဟုတ္ပါတယ္ ဆိုင္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေရာင္းခ်ရတဲ့ ပစၥည္းေတြက မနည္းမေနာပါ။ အထပ္ထပ္ ေသခ်ာ ေခါက္သိမး္ၿပီး ထုပ္ပိုးရတာ… ပစၥည္းစီတာ စနစ္က်မွ မ်ားမ်ား၀င္ဆန႔္တာ…

တျခားေနရာေတြမွာ စက္န႔ဲ ထုပ္ပိုး ျပင္ဆင္တာေလာက္ေတာ့ မဂၤလာေစ်းက အလုပ္သမားေတြက ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးလို႔ ဆုိလိုက္ခ်င္တယ္ေလ…

“သမီးေရ.. ဒါဆိုလဲ အန္တီ ေနာက္ေန႔မွ ထပ္လာခဲ့မယ္ေနာ္. ”

တစ္ဆိုင္လံုး ေမႊေႏွာက္သြားၿပီး မ၀ယ္ဘဲ ထြက္သြားသူေတြကိုလည္း အၿပံဳးမပ်က္ပဲေပါ့….

“ဟုတ္ကဲ့ ..အန္တီ … ေနာက္လဲ လာအားေပးေနာ္..”

ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေတာ့မွာသာ ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ေျပာခ်င္တာသာေျပာေပေတာ့….

“ကဲ ေမာင္တိုးေရ.. စမယ္”

ဆိုင္ သိမ္းမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ျမန္ျမန္ပဲေလ…။ ခင္းတာသာၾကာတာ… နာရီ၀က္ေလာက္နဲ႔ ဆုိင္ကိုအၿပီးသိမ္း တယ္ေလ.။

အားလံုးဆိုင္သိမ္းၿပီး၊ တံခါးပိတ္ၿပီးရင္… ေမာင္တိုးက ဆိုင္ရွင္အမကို ကားဂိတ္ကိုလိုက္ပို႔ရတယ္ေလ…။။။

ကၽြန္မကေတာ့.. ဒီေန႔က အဖိတ္ေန႔ဆိုေတာ့… အိမ္ကိုမျပန္ဘဲ.. မဂၤလာေစ်းဓမၼာရံုရွိရာ ေရႊတီဂံုဘုရား အေရွ႕ဘက္မုခ္ ဆီသို႔ ဦးတည္လုိ္က္ပါတယ္။

အေညာင္းလဲေျပ၊ က်န္းမာေရးနဲ႔လဲ ညီညြတ္ေအာင္ ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္လမ္းအတိုင္း ဘုရားကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာလိုက္ပါတယ္။။ လမ္းမွာေတာ့ ဓမၼာရံုကိုသြားမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး စကားေျပာရင္းနဲ႔ေပါ့… ။

ကၽြန္မတို႔ ဘာအေၾကာင္းမ်ားေျပာၾကမယ္ထင္သလဲဟင္…………..

ဒီေန႔ ေစ်းေရာင္းေကာင္းေၾကာင္းေတြေပါ့…………….

ထမင္းကိုေနာက္က်မွစားရၾကာင္းေတြေပါ့………….

ဒါေတြဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာေတြပဲေလ……။

ၾကိဳးစားပါဦးမည္။