မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါ

မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါ။

သက္ 30 နား ကပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အေတြးေတြက မ်ိဳးစံုလို႔ေနပါၿပီ…. စိတ္ကူးယဥ္ရမဲ့ အရြယ္ထက္ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့အရြယ္ဆုိပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္…..ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရဆိုတာ ဘာေတြမ်ား ပါလိမ့္…… .ငါ့ရဲ႕အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနမႈက ဘာမ်ားပါလိမ့္……အရာရာတိုင္းက စိတ္ကုန္ စရာေတြပဲလုိ႔ ခံစားေနရတယ္…မနက္လင္းလို႔ မ်က္နွာသစ္၊ ေရခ်ိဳးၿပီး..အလုပ္သြားဖို႔ျပင္ရတဲ့ ဒုကၡက ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းပါပဲ. .ညေနမိုးခ်ဳပ္ရင္အိမ္ျပန္မယ္….ညေရာက္ရင္ အိပ္မယ္.. ဒီလိုနဲ႔လည္ ပတ္ ေနခဲ့တာ… ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ၾကာေနေပါ့………….

တစ္ခါတစ္ေလ..ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ ရႈးေနမိတယ္လို႔ ခံစားေန ရတယ္… နာက္ေၾကာင္းကို ျပန္ေတာင္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး……. ခုေရာက္ေနတဲ့ေနရာက ဘာလဲ… ေနာက္ကို ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ဦးမလဲ…ငါလိုခ်င္တဲ့ေနရာကိုေရာက္ေနရဲ႕လား… ျဖစ္ခ်င္တာေတြေကာ ျဖစ္ခဲ့လား…. အို……. အေတြးေတြ က မ်ိဳးကိုစံုေနေတာ့တာပဲ…… တခါတေလ မ်ားဆိုမွန္ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ေတာင္စကားေတြေျပာေန မိေသးတာ…..

ငယ္ရြယ္တံုးက အရူးအမူးျဖစ္ခဲ့တာေတြဟာ အလကားပါလို႔ ထင္ေနမိတယ္… မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနရတာကိုလဲ…. အက်ိဳးမရွိဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္… ….အသက္ႀကီးရင္ ဘယ္သူ ေတြျပဳစုေပးမလဲ… တစ္ေယာက္ တညး္ေနရမလား… အိမ္ေထာင္ျပဳရမလား… စသည္စသည္ျဖင့္ အေတြးေပါင္းစံုက ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပဲ….ေအာ္.. .ငါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ပိန္ေနပါေပါ့လား…. ရုပ္ေတြ လဲက်သြားလိုက္တာ… 10 ေက်ာ္သက္ အရြယ္မ်ားနဲ႔မ်ား ကြာပါ့… မ်က္စိေတြလဲ မေကာင္းေတာ့ဘူး….ဒီလို ဒီလို အေတြးေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ပင္ပန္းေစ ပါတယ္…စိတ္ေထာင္းေတာ့ကုိယ္ေၾကဆိုတာ အမွန္ထင္ပါရဲ႕…. တကယ္ေတာ့လဲ ဒါေတြဟာ အဆန္းမဟုတ္ေတ့ာပါဘူး.. သဘာ၀ကိုက ျဖစ္ေနတာေလ… ဒါဆို ခု ပူပန္ေနရတာ ေတြဟာ.. ခုလက္ရွိတြက္ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာေနပါတယ္…

ဒါဆို ဘယ္ေလာက္ထိအတြက္လဲ….. မေသခင္ထိ ဘာေတြလုပ္ရဦးမလဲ… ေရွ႕ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္မိေတာ့လဲ ခပ္၀ါး၀ါးပါပဲ. ဘာကိုမွကို တပ္အပ္မေျပာနုိင္ေတာ့ဘူး…ေသၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလဲ အို……..ေတာ္ပါၿပီ .ဆက္ၿပီး မေတြးေတာ့ပါဘူး….. ငါ့မွာ အေဖာ္ေကာင္းေရာ ရွိလား ငါေသရင္ ငါ့ေနာက္ကို ဘယ္သူပါမွာလဲ..ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြက ခဏတာပါပဲ…ေဆြမ်ိဳးေတြကေကာ ..ေတာ္ပီ။ ေတာ္ပီ… ၾကာရင္ရူးသြားလိမ့္မယ္…ငါခုလိုေတြးေနတာေတြဟာ ငါတစ္ေယာက္တည္းလား… သူမ်ားေတြေကာ ဘယ္လိုမ်ားေတြးၾကမလဲ… ေတြးေကာ ေတြးၾကရဲ႕လား… ငါ့လို ပူပန္တတ္ ဆိုရင္ေတာ့ သတိေလးေပးဦးမွ……ငါအခုလုပ္ေနတဲ့ ကုသို္လ္ေတြကသာ င့ါေနာက္ကုိလိုက္ႏိုင္မွာ.. ဟုတ္တယ္… နာၾကားခဲ့ရတဲ့တရားသံေလးေတြ…. ရြတ္ဆိုခဲ့၇တဲ့ ဘုရားစာေပေလးေတြ .. တက္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒါနေလးေတြ စသည္ျဖင့္ေပါ့…. ေငြေၾကးမတက္ႏိုင္လို႔ လုပ္အားေပးခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြလဲ၇ွိေသးတာပဲ…ကိုယ့္မိဘကို လုပ္ေၾကြးေနတာ… ဒါေတြဟာ ငါ့ရဲ႕ အေဖာ္ ေကာင္းေပါ့… ငါရဲ႕တစ္ပတ္တခါ ကုသိုလ္ေလးက ခုဆို 4 နွစ္ျပည့္ေတ့ာမယ္ …အင္း…ဒါေလးက ငါေသရင္ င့ါေနာက္ကို ပါတနု္ေကာင္းရဲ႕ေနာ္….ခုလုိ ပူေလာင္လွတဲ့ အေတြးေတြက လူေတြကိုႏွိပ္စက္တတ္ပါတယ္….. ဘ၀မွာျပည့္စံုေနတဲ့သူေတြအေနနဲ႔ေတာ့ ပူေလာင္လွတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကို ရင္းႏွီးၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး….. အခ်ိန္ေတြကို အကုန္ျမန္ေနလို႔ေတာင္ သူတို႔က စိတ္တိုခ်င္ၾကမွာ…ကၽြန္မတို႔လို ေန႔စဥ္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ တခါမက ေတြးမိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေလးေတြပါ..သူငယ္ခ်င္းတို႔ေကာ… ခုလိုေတြးဘူးၾကသလားဟင္……….. ဒါဆိုရင္ေတာ့ တက္ႏိုင္သေလာက္ ကုသိုလ္ေလးေတြ လုပ္ၾကဖို႔ မေမ့ၾကနဲ႔ေနာ္….

ကုုသိုလ္ဆိုတာ အမ်ိဳးေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိလုိ႔ ဘာေတြကိုေျပာမွန္း တကယ္မသိပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ လႈပ္ရွားသြားလာေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔အတြက္ေတာ့ သြားရင္းလာရင္းျဖစ္ျဖစ္…. ထုိင္ေနရင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုသိုလ္ရေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္မတို သိၿပီးသားေလ………

အစဥ္သျဖင့္ ေရႊ႕လ်ားေနတဲ့ စိတ္ ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ေတာ့ သိပ္မလုပ္ႏိုင္ ေသးပါဘူး.. လုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္ေသးတာပါ။…ၾကံစည္သမွွ်. ေတြးေတာသမွ်ေတြဟာ သူတပါးကို ဒုကၡေရာက္ေစတာမိ်ဳး မျဖစ္ရင္ ဒါဟာ အ ကုသိုလ္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးေလ..

မိမိဘ၀ရပ္တည္မႈက သန္႔ရွင္းေနရင္ၿပီးတာပဲမလား…… ဟိုစကားပုံေတာင္ရွိေသးတယ္ေလ…

မေကာင္းမႈေရွာင္ ေကာင္းမႈေဆာင္…..ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား … ဒါေလးကလည္း ကုသိုလ္ တစ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါလားေနာ္…အရာရာျပည့္စံုေနတဲ့သူေတြကိုေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး… တခ်ိဳ႔ ေတြက ေသ မွာေတာင္ ေမ့ေနၾကတာ.ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့ မဲ့ပံုစံနု႔ဲ ေလာကႀကီးမွာ ေပ်ာ္ေနၾကတာ …ေျပာသမွ်ေတြထဲမွာ ဘုရားမေျပာနဲ႔ တရားေတာင္ပါတာမဟုတ္…. ေလာဘနဲ႔ေျပာ. ေဒါသနဲ႔ဆံုးျဖတ္ ..ဒါေတြက ၾကံဳေတြ႔ေနရတ့ဲ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။

မနာလိုေတာ့မျဖစ္ပါဘူး… ကိုယ္က အေတြးသမားမဟုတ္လား… ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ေနရတာကိုက အရာရာကို အဆင္ေျပေစပါတယ္ေလ…. ကိုယ္သိတာကို သူမ်ားကို သိေစခ်င္တာေလးပါပဲ……

တစ္ဖက္သပ္အေတြးေတြက ပူေလာင္တတ္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဆိုးဘက္ကေတြးမိၾကလို႔ပါ…

ခုလို တစ္ေယာက္တညး္ေတြးမိတာေတြက တစ္ကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ မဟုတ္ပါလားေနာ္…..

သူမ်ားအတြက္မွမပါတာ…. ခုအေျခေနရပ္တည္မႈနဲ႔ အမ်ားႀကီးဆက္စပ္ေနတာပဲေလ…

တစ္ကယ္ေတာ့ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ေတြအတြက္ကေတာ့ ဆက္လက္ရပ္တည္ဖို႔နဲ႔ မရပ္တည္ႏိုင္ရင္ေတာ့ရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးက အားလံုးကိုယ့္စီေတာ့ ရွိၾကမွာပါ။…

စီးပါြးေရးအရေသာ္လည္းေကာင္း. တျခား ဘက္က ေသာ္လည္းေကာင္းေပါ့.

အသက္အရြယ္ႀကီးမွ ဒီလိုအေတြးမ်ိဳး၀င္သင့္တာမဟုတ္ဘူးေလ.. 50 ..60 ဆိုတဲ့အရြယ္ၾကမွ သိတဲ့အသိဟာ ေနာက္က်ေနပါၿပီ။…ဘာမွကိုျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရေတာ့ပါဘူး… ေငြနဲ႔၀ယ္လို႔မရတဲ့ ျပင္ဆင္မႈကို အဲ့ဒိအခ်ိန္ေလာက္မွသိၾကမယ္ဆိုရင္.... ဘ၀ဟာအရမ္းကိုအက်ိဳးမဲ့သြားမွာပါ။…

ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္ သက္လက္ပိုင္းေလာက္ကတည္းက ေတြးတဲ့အေတြးကို ေရာဂါတစ္ခုလုိ သတ္မွတ္္ခ်င္ သတ္မွတ္ၾကပါေစေတာ့…ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕အေတြးမ်ားမွန္ကန္ဖို႔ ကိုယ့္ကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကပါစို႔ေနာ္….မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ခက္ခဲပါတယ္… အေတြးဆိုတာမ်ိဳးက ေလ်ာက္သြားေနတာမလား…ခဏခ်င္းလဲေပ်ာက္ျပယ္သြားတတ္ၾကတယ္… အခိ်န္ရွိတိုင္းေတြးေနဖို႔ခ်ည္း ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး… ေတြးေနရင္းနဲ႔ အခိ်န္ေတြကုန္သြားလို႔ ဘာမွမလုပ္လိုက္ရျဖစ္ေနဦးမယ္ေနာ္..

မိမိအသက္က 45 ေက်ာ္လို႔ 60 နားကပ္ေနရင္ေတာ့ ပိုၿပီး ဆငျ္ခင္သင့္ဖို႔ေကာင္းေနပါၿပီ။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္က မပါႏိုင္ေတာ့ စိတ္တုိရေတာ့ၿပီေလ။ က်န္းမာေရးက အရင္လိုလဲမေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး. ဒူးေတြကလည္း နာ. ခါးကလဲေညာင္း. မ်က္လံုးကလည္း မျမင္..အို…တကယ္ကို ဒုကၡေတြဆိုတာ မေတြးဘဲေတာင္ သိေနတယ္ေလ… ဒါကိုပဲ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္နွာလႊဲ မသိျခင္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ၾကတာမ်ား. မဟုတ္တာ ေတြေျပာ မိသလိုပါပဲ။…..

သားသမီးေတြကလည္း ကိုယ့္ကို ဂရုမစိုက္သလိုပဲ… ကိုယ့္သြားခ်င္ရာ လုပ္ခ်င္ရာေတြကို ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ေပးၾကဘူး….. မိဘကို ရွိတယ္လိုေတာင္ သေဘာထားၾကရဲ႕လားမသိဘူး….. ငါကေတာ့ သားသမီးကို ျပဳစုေပးလိုက္ရတာ.. ဘာမဆိုအကုန္ျဖည့္ေပးခဲ့ရတာ….( ဒါေတြဟာ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား လူၾကီးအမ်ားစု ရဲ႕ အေတြးေတြပါ) ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ သူတို႔ဘ၀ကို သနား မိပါတယ္…ေငြေၾကးမျပည့္စံုလို႔ စိတ္ညစ္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး.. အသက္ၾကီးလာရင္ ခံစားရမယ့္ ဒုကၡေတြကို ၾကိဳသိႏိုင္ပါတယ္.

အသက္ႀကီးမွ တရားလဲအားမထုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး. လူမႈေရး ၊ စီးပါြးေရး ဘာမွကို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးေလ. ကိုယ္ေသရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ညာျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး .ေနာက္ဘ၀ကို သိလို႔ လုပ္မယ္လို႔စိတ္ကိုဆံုးျဖတ္ လိုက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ အိပ္ယာထဲလဲေနရင္ေတာ့ ဘာမွကို လုပ္လုိ႔ အဆင္ မေျပႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္….

အရြယ္ေရာက္ကတညး္က အကုသိုလ္နဲ႔ သာအသက္ေမြးခဲ့ရသူဆိုရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္…. ၀မ္းစာအတြက္ ရွာေဖြစားေသာက္တာကို အျပစ္လိ႔ု မဆိုသာေပမယ့္ ကိုယ့္ အလုပ္ ကို ကုိယ္သိၿပီး ဆင္ျခင္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အျပစ္ေတြ အမ်ားကေန..နညး္သြားမွာေလ….

အသက္ၾကီးွမွၾကံဳေတြ႔ရမဲ့ဒုကၡေတြက အသက္ႀကီးွမွနားလည္ၿပီး သိရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ… ငယ္ရြယ္စဥ္ အသိဥာဏ္ဖြ႔ြံျဖိဳးၿပီး အရြယ္ေရာက္လာကတညး္က ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါတယ္… ၾကိဳတင္ၿပီးလဲ သိရွိႏိုင္ၾကပါတယ္.. အဲ့လိုသိဖို႔ မိမိကိုယ့္ကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ဖို႔သာ လုိအပ္တာပါ။..

တစ္ေန႔မလြဲမေသြၾကံုရမယ့္ဒုကၡဆိုၾကိဳးေတြ၊ စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ ကိုယ္ခႏၶာ နာက်င္မႈေတြ ၊ အထီးက်န္မႈေတြ စသည္ျဖင့္ေသာ ဒုကၡေတြကိုငယ္ရြယ္စဥ္ကတညး္က ၾကိဳတင္ျပင္ ဆင္ထားရင္ေတာ့ျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ ခႏၶာကိုုယ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါ အားအင္ျပည့္ျဖိဳးၿပီး ေကာင္းမြန္စြာေနႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ယံုၾကည္ပါတယ္။

ကိုယ္ခႏၶာကို အားအင္ျပည့္ျဖိဳးေအာင္ၾကိဳးစားတာထက္ စိတ္ကိုျပည့္ေနေေအာင္ျဖည့္၇တာက ပိုၿပီးခက္ပါတယ္. မိမိကိုယ့္ခႏၶာၾကီးနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို တကယ္ကို ဆင္ျခင္ၿပီး ေနသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ၾကီးက ပိုၿပီးလွပကာ သာယာေသာေန႔မ်ားကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္လိုက္၇ပါေတာ့တယ္….

ေမးထဲေရာက္လာတဲ့ စာေလးကို အေျခခံၿပီး မိမိအေတြးမ်ားျဖင့္ ပံုေဖာ္ပါသည္။

Posted in: သုတ ၊ ရသ ၊ ေဆာင္းပါးမ်ား