မွတ္မွတ္ရရ ေဆးေပါင္းခ ~ စိမ့္စမ္းေရ

မွတ္မွတ္ရရ ေဆးေပါင္းခ

တစ္ႏွစ္တစ္ခါမွသာ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ဒီလိုရက္ေလးေတြမွာ အမွတ္တရေလးေတြကေတာ့ ရင္ထဲအျပည့္ပါ…….

ခုလဲ…. ေရာက္လို႔လာျပန္ပါၿပီ…. “ေဆးေပါင္းခ” တဲ့ ည ……….

ခုလို အခ်ိန္ကိုေရာက္လာၿပီဆိုလို႔ကေတာ့. ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ လမ္းသြားရင္းနဲ႕ ခဏတာ ဆံုၾကတာေတာင္…. ကိုယ့္အထာနဲ႔ကိုယ္ နဲနဲေတာ့ ၿပံဳးမိလ်က္သား…… ……ေအာ္….သတိတရေလးေတြပါ..……..မနွစ္ကအျဖစ္အပ်က္ေလ…..

***** ********* ******

ဒီေန႔က တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ဆိုေတာ့ သူဇာတို႔ အလုပ္ရႈပ္ပီေလ…

မေန႔ညေနကတည္းက ပေဒသာပင္ေတြကို ရပ္ကြက္ဓမၼာရံုကိုပို႔ၿပီးတာမို႔…ေတာ္ေသးတယ္… ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကထိန္ခင္းတာက သာေကတၿမိဳ႕နယ္က ပါ႒ိကာရီေက်ာင္း….

ရပ္ကြက္တစ္ခုစာဆိုေတာ့ ပေဒသာပင္က 15 ပင္ေလ…

တစ္လမ္းကိုတစ္ခုက် တန္းစီထားၿပီး.. ကေလးေတြေကာ လူၾကီးေတြပါ… စုရံုးစုရံုးေပါ့….

မိေက်ာင္းကန္ရွိရာကိုပါ လိုက္ခ်င္တဲ့ ကေလးေတြကေတာ့… ဓမၼာရံုနားမွာ ရစ္သီရစ္သီ……..

ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ ကိုယ္လဲ ကေလးဘ၀မို႔.. လိုက္ခ်င္တာပဲသိတယ္ေလ… ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္ရင္ မုန္႔ဟင္းခါးစားရတယ္.. ၿပီးရင္..မိေက်ာင္းေမြးျမဴေရးစခန္းထဲကို သြားၾကည့္ၾကတာဆိုေတာ့.. ဒီလိုအခြင့္အေရးကလည္း.. .. တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါလို ျဖစ္ေနတာ…….

ကိုယ္က လူႀကီးဘ၀ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကေလးေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္…ေအာ္.. သူတို႔လဲ… လိုက္ခ်င္ရွာမွာပဲလို႔…….

နံနက္ 7ခြဲဆို အားလံုးသြားၾကပီေလ…

ရပ္ကြက္အေရး..ကိုယ့္အေရးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာဆိုေတာ့ အလုပ္ကခပ္မ်ားမ်ားရယ္ေလ…

*********** ******

ကၽြန္မတို႔လူငယ္တစ္သုိက္ကေတာ့ ညေနက် အုန္းႏု႔ိဆန္ျပဳတ္တုိက္ဦးမွာမို႔… ေစ်းေျပးသူကေျပး.

အုန္းသီးသြားညွစ္သူကညွစ္နဲ႔…. ေပ်ာ္ဖို႔လဲေကာင္းသလို….. အရမ္းကိုေမာရပါတယ္…. အဲ့လိုေန႔မ်ဳိးေတြမွာ အုန္းသီးဆိုင္က စက္ပ်က္တာတို႔… ျခစ္သူမရွိတာတိ႔ု ႀကံဳလို႔ကေတာ့.. ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ၾကေပေတာ့…. .. သူဇာတို႔ကလုပ္ရပါဘူး…. ေယာကၤ်ားေလးေတြပဲလုပ္ရတာ….

ည 12 ဆိုရင္ေဆးေပါင္း ခ တဲ့အခ်ိန္ဆိုတာ သိထားတာမို႔ မိန္းကေလးေတြက မဲဇလီ ဖူးေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတာေပါ့… ဟင္းခ်ဳိလဲခ်က္၊ သုပ္လဲသုပ္မယ္ေလ….

မဲဇလီရြက္ေတြကို ကိုယ့္ရပ္ကြက္က ေစ်းမွာလာေရာင္းေပးတယ္ေလ… မရွိလို႔ကေတာ့ တျခားေစ်းေတြလဲေျပးရပါေသးတယ္…. ေအာ္… ဒါကလည္း တစ္နွစ္မွတစ္ခါရယ္ပါ….ေနာ္…

ေန႔ခင္း 12 နာရီဆို အုန္းႏို႔ဆန္ျပဳတ္အိုး စ တည္ပါတယ္…ဦးေဆာင္သူ အန္တီေတြကေတာ့… သူဇာတို႔ရ႕ဲ ဆရာပါပဲ….

အဲ့ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ေယာကၤ်ားေလးေတြက ေလာ္ တစ္လံုးနဲ႔ တစ္ျခားလမ္းေတြ၊ ရပ္ကြက္ေတြမွာ သြားပီး အသိေပးေနေလရဲ႕….

ညေန 3 နာရီဆိုတာနဲ႔ စ ၿပီး ေကၽြးေမြးပါတယ္… ေမြးပ်ံ႕ၿပီး ပူေႏြးေႏြး အုန္းႏို႔ဆန္ျပဳတ္ေလးက သူဇာ့အႀကိဳက္ေပါ့…. အားပါးတရအားေပးၾကတဲ့ ကေလးေတြေကာ လူႀကီးေတြေကာ ေပ်ာ္လို႔ ရႊင္လို႔….. ကိုယ့္လုပ္အားေလးနဲ႔ လုပ္ထားတာမို႔ ရင္ထဲက ပီတိေလးကို ဘယ္သူျမင္လို႔ သိႏိုင္မလဲေနာ္…….

တျခားရပ္ကြက္ေတြမွာလဲ.. လွဴသူေပါမ်ားေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့.. ကိုယ့္ဆီလာေအာင္ ဆြဲေခၚသင့္လဲေခၚ….ေပါ့ေနာ္… မတည့္ဘူးလို႔ေျပာသူေတြကိုလည္း… ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးလို႔လဲ.ေျပာေပါ့… ဟီး…. စားေစခ်င္လို႔ပါ…

ည 8 နာရီေလာက္ဆို အားလံုးသိမ္းၿပီးေပါ့.. ပက္စာခြာ ဖ်ာသိမ္းထက္ ဆိုးပါတယ္.. အကုန္ေျပာင္ေနတာပဲ.. ရွင္းလုိက္တာမွေလ…လူအင္အားက မ်ားတာကိုး…..

***** ***** *****

“စားလို႔ မရေသးဘူးလားဟ…”

“ဟာ… 12 နာရီေက်ာ္မွ စားရမွာေလ… သြား.. တစ္ေရးျပန္အိပ္ဦး….သုပ္ေတာင္မသုပ္ရေသးဘူး… ”

ေယာကၤ်ားေလးေတြကေတာ့ အဲ့လိုပါပဲ… ညထိေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ဘူး.. အနားမွာရစ္သီ..ရစ္သီ..နဲ႔

သူတို႔လည္းတစ္ေနကုန္ပင္ပန္းထားတာဆိုေတာ့ ဒီတစ္လွည့္က ကၽြန္မတို႔အလည့္ေလ….

ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ အိပ္ရပါဘူး… ဦးတိုးႀကီိးေကၽြးတဲ့မုန္႔ကိုစားၿပီး သူ ရင္ဖြင့္တာ နားေထာင္ေနရတာ….

ေလေျပေလးကလည္း ခပ္ေအးေအးရယ္…. ဦးတိုးႀကီးရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံရယ္………………

ပေဒသာပင္အတြက္ အလွဴခံမ႑ပ္က ဒီညေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စုရပ္ေပါ့…… ေဘးနားမွာ တန္းစီၿပီးခ်ထားတဲ့ ျပဳတ္ထားၿပီးသား မဲဇလီဖူးေတြေကာ… ဆီခ်က္… ဆား၊ အခ်ဳိမႈန္႔.. ဒါေတြက အဆင္သင့္ေလ…12 ထိုးတာနဲ႔ ေရာၿပီးနယ္ရေအာင္ အသင့္လုပ္ထားတာ…

စကားလည္းေျပာရင္း..ေစာင့္လဲေစာင့္ရင္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ကို (ရယ္ေနရတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္..) … သန္းေနတာ….

လက္နာရီကလည္း ခဏခဏ ၾကည့္ရလြန္းလိ႔ု… ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၾကည့္ရဲ႕ၾကည့္ဆိုၿပီး ခ်ိန္ေျခာက္ေနသလိုပါပဲ……

ေတာင္..ေတာင္….ေတာင္..

ကင္းသံေခ်ာင္းသံ 12 ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ မ်က္လံုးပါျပဴးသြားတာပဲ…. ခုနမွ 11 နာရီ 45 ပါေပါ့…

နာရီေတြမ်ား မွားလားဆိုၿပီး…..

ဘယ္ဟုတ္မလဲ..ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက မေစာင့္ႏိုင္လို႔ သြားေခါက္တာ…ဟင္း…. မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး…

ဒီလမ္းကကင္းသံၾကားေတာ့.. တျခားလမ္းေတြကပါ လိုက္ေခါက္ၾကေတာ့တာပဲေလ..

ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မဲဇလီ သုပ္ေလးလဲ စမယ္ဆိုၿပီး… ျပင္ဆင္မယ္အလုပ္…… မီးက ဖ်က္ ခနဲ႔ ပ်က္ပါေလေရာ…

တစ္ရက္ကြက္လံုးေမွာင္သြားတာ… တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာင္ေတာင္ ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူးေလ…

ၾကားဖူးထားတာကလည္း 12 အတိဆို စားရတယ္ဆိုေတာ့ ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ ေမွာက္တာလဲေမွာက္..ေပါ့.

အင္ဗာတာကလည္းမရွိ… ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ မီးျခစ္တို႔ ဓါတ္မီးတို႔ကလည္းမရွိ… အဲ့ဒါနဲ႔ မွန္းသန္းရမ္းသမ္းနဲ႔ အနားေတြ႔တဲ့ ဇလံုတစ္ခုထဲ ထည့္သုပ္ပီး စားတဲ့သူကလည္း စား။ ဓါတ္မီးေျပးယူသူကယူေပါ့…

အားလံုးလဲ စားပီးေရာ… မီးကျပန္လာေရာ…

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေမတၱာပို႔လိုက္တာ.. မီးေပးတဲ့ရံုးက ၀န္ထမ္းေတြေတာ့… ဘယ္လိုေနတယ္မသိ….

စားပီးသားေတြကို မနက္က်မွ ေဆးမယ္ဆိုၿပီး… ကိုယ့္အိမ္ကို ကိုယ္ျပန္ေတာ့ ည 1 နာရီေတာင္ ထုိုးေတာ့မယ္ေလ…

***** ***** *****

ညက အိပ္တာေနာက္က်တာမို႔ အလုပ္ကို ကမန္းကတန္းေျပးရျပန္ပါတယ္…. မေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကို အလုပ္ကသူေတြကို ေျပာျပေတာ့တာပဲ.. ဒါက ကၽြန္မရဲ႕ ၀ါသနာေလ… သူတို႔ေတြက ဒီလိုမ်ဳိး မႀကံဳဖူးၾကဘူးေလ…

မေန႔ကအေပ်ာ္ေလးေၾကာင့္ထင္တယ္ အလုပ္မွာလဲ စိတ္ထဲကို လန္းဆန္းေနတာ… ေတြးေတြးၿပီးလဲ ရယ္ခ်င္တယ္ေလ…

ညေန ..အလုပ္ဆင္းေတာ့ အိမ္ကိုျပန္တာ.. လမ္းထဲ စ ၀င္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး စကားေျပာလုိက္.. ရယ္လိုက္လုပ္ေနလို႔ ကၽြန္မလဲ အနား အသာတိုးသြားေတာ့..

“ေျပာလုိက္… ေလ..”

“ နင္.. ေျပာလုိက္ပါ.. ”

“ ဟယ္… နင္တို႔ကလည္း… ”

“ ဒီလိုသူဇာေရ… နင္ ..ညက သုပ္ေပးတဲ့ ဇလံုက… “ ………………………..” ဇလံုႀကီး ဟ

“ ဟယ္… ဟုတ္လုိ႔လား.. နင္တို႔ကလည္း…. ”

“မယံုရင္ ဟုိေကာင္ေတြကိုေမးၾကည့္ပါလား..” သူတို႔ေတာင္ ရွိသမွ် ဘုန္းေတြ ကံေတြေတာ့ သြားပါပီတဲ့….

အဲဒါေၾကာင့္ ဆပ္ျပာမႈန္႕အနံရပါတယ္လို႔ ငါ ထင္ေနတာ….

“ေအးဟာ.. ေနာက္မွ..”

“ ကၽြန္မလဲ.. အိမ္ကိုသာ တန္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္..…. ”

ကၽြန္မတို႔ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ တစ္လမ္းလံုးကို သိေရာ….