ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ~ စိမ့္စမ္းေရ

ဆံုးျဖတ္ခ်က္..

“သူဇာ… ထမင္းစားမယ္..”

“ေအး ေအး ”

အေတြးထဲေမ်ာေနရာမွ သူငယ္ခ်င္းက ထမင္းစားဖို႔ သတိေပးေတာ့မွဘဲ ကၽြန္မလဲ သတိျပန္၀င္လာပါတယ္။ လက္ထဲက စာရြက္ေခါက္ေလးကို အသာသိမး္လိုက္ၿပီး… ထမင္းစားခန္းထဲကို လိုက္၀င္သြားလုိက္ပါတယ္..။

စတိုးဆိုင္တစ္ခုရဲ႕ အေရာင္းစာေရးမဘ၀က ဒီလိုပါပဲ။ ေကာင္တာတစ္ခုစီကေန တစ္ေယာက္ခ်င္း အလွည့္က် စားရတာမို႔ ကိုယ့္အလွည့္က် စားထားမွေတာ္ကာက်တာ…။ ထမင္းစားခ်ိန္က မနက္ 10 ခြဲကန 12 ခြဲထိ။

“ဟဲ့. နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ.. စားမေကာင္းဘူးလား…”

ကၽြန္မ ထမင္းခ်ိဳင့္ထဲ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေျပာလာတဲ့ နီလာ့ကို ကၽြန္မ ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး…

“ေအးဟာ… ရင္ထဲတစ္မ်ိဳးပဲ. ရင္ခံေနတာျဖစ္မယ္.”

အတြယ္အတာမဲ့ မုသားတစ္ခုကို သံုးလိုက္ၿပီး… ဆက္လဲ မစားခ်င္ေတာ့တာမို႔.. အသာထြက္လာခဲ့ပါတယ္…

“ ဟဲ့ ေတာ္ၿပီလား..နင္က.. ” ” ေအးဟာ ”

**** **** ****

ထမင္းစားခန္းထဲကေန ေလးကန္စြာထြက္လာတဲ့ကၽြန္မကိုေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားဆိုတဲ့ သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့မွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ….

ဆိုင္ကိုေရာက္မွသိရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေပမယ့္ ဘ၀တူခ်င္းမို႔ စိတ္ေတြလဲတူရပါတယ္။ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္ အစ အဆံုးသိသူမို႔လဲ… အနားလည္ရဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေနရတာပါ…။

ေကာင္တာတစ္ခုခ်င္းကို တာ၀န္ယူရတာမို႔ ကိုယ့္ေကာင္တာကို ဒီေန႔ေတာ့ ၀ယ္သူေတြမလာပါေစနဲ႔လို႔သာ ဆုေတာင္းေနမိပါေတာ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္လည္း ငယ္ငယ္ထဲက ဆုေတာင္းတိုင္းမျပည့္ခဲ့လို႔လားမသိပါဘူး.. ဒီေန႔မွဘဲ ၀ယ္သူေတြက မ်ားလိုက္တာ………။

ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္က ည 9ခြဲေပမယ့္ ၀ယ္သူရွင္းတဲ့အထိေစာင့္ရတာမို႔ ဖယ္ရီကားေပၚေရာက္ေတာ့ 9 နာရိ 45 ျဖစ္ေနပါၿပီ..။ ပံုမွန္ေရာက္ခ်ိန္မေရာက္ရင္ စိတ္ပူတတ္တဲ့ အေမ့ကို ေျပးၿပီး သတိ၇လိုက္ပါတယ္..။

ႀကိဳေနက်ေနရာေလးမွာ အေမနဲ႔ေမာင္ေလးကို ဟိုး.အေ၀းကတည္းက လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္… ဖယ္ရီကားလာရာ လမ္းဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့ အေမကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကားကို ျမင္ေတာ့မွဘဲ စိတ္ခ်သြားတယ္ တူပါတယ္…။

“ကၽြီ………

..ကဲ….ေရာက္ပါၿပီ..ေဒၚသူဇာေလး..”

စပယ္ယာအျဖစ္လိုက္ပါလာတဲ့ ဆိုင္က ၀န္ထမ္းဦးေလးၾကီးက အားလံုးကို ေဒၚတပ္ၿပီးေခၚေနက်ပါ..

ဟိုဘက္ကားလမ္းက အေမ့နဲ႔ေမာင္ေလးကိုလည္း လက္လွမ္းျပလိုက္ၿပီး…

ကားေလး ဆက္လက္ထြက္ခြါသြားပါတယ္.. ကၽြန္မထက္ ေ၀းတဲ့သူေတြ ကားေပၚမွာ က်န္ေသးတယ္ေလ….။

“သမီးရယ္. ေနာက္က်လိုက္တာ… အေမျဖင့္ စိတ္ပူေနတာ..”

“ဟုတ္တယ္အေမ.. ဒီေန႔အရမ္းေရာင္းေကာင္းတာ…”

စကားလဲေျပာ.. ကၽြန္မလက္ထဲက လက္ဆြဲျခင္းေလးကို အေမက လွမ္းဆြဲေတာ့..

“ ဟာ.. ရပါတယ္အေမရ… သမီးဆြဲပါ့မယ္.”

“ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ .သမီးရယ္… င့ါသမီးေလးက ပင္ပန္းလာတာ..”

“ ေပးပါ.. သားကိုေပး..”

သားအမိေတြက ျပန္ခ်ိန္တို္င္း..ျခင္းေတာင္းေလးကို လုေနက်ပါ… ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးနဲ ထီးေလးသာ ထည့္ထားတာမိ႔ု ဘာမွေတာ့ သိပ္မေလးပါ. ဒါေပမယ့္လဲ အဲ့ဒါေလးကိုပဲ… သူဆြဲမယ္.. ငါဆြဲမယ္နဲ႔…။

ေမာင္ေလးကေျပာေသးတယ္… “ မမႀကီးကလည္း လာၾကိဳတဲ့သူက ဆြဲေပးရတာတဲ့ေလ..”

ဘယ္ကေနရထားမွန္းမသိတဲ့ သူ႔စကားလံုးကို သူပဲ မွတ္ထားတာ….။

“အေမ… ေဖၾကီးအိပ္ေနၿပီလား..ထမင္းေကာ စားလား.. ”

“စားတယ္ မၾကီး….. ေဖၾကီးက ဒီေန႔ စားေကာင္းလို႔တဲ့… ”

ၾကားထဲက ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ ေမာင္ေလးကို ကၽြန္မတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္စလံုး ဂရုဏာသက္စြာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္..

5 တန္းေက်ာင္းသားေလးေပမယ့္ အေဖ့ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို လုပ္ေပးေနတဲ့ေမာင္ေလးက လိမၼာပါတယ္။ အိပ္ယာထဲလဲေနတဲ့ အေဖ့ကို ၿငိဳျငင္မႈမရွိဘဲ သိတတ္လိမၼာစြာနဲ႔ လုပ္ေပးေနတာကိုက ကၽြန္မတိ႔ု ၀မ္းသာလွပါၿပီ။ မနက္ 8 နာရီဆို ကၽြန္မကအလုပ္သြား၊ အေမက မနက္ထဲက ေစ်းေရာင္းထြက္၇တာဆိုေတာ့.. တမနက္ခင္းလံုးက အေဖနဲ႔ေမာင္ေလးသာက်န္ခဲ့တာ..ေမာင္ေလးရဲ႕ေက်ာင္းက ညေနေက်ာင္းမို႔ေတာ္ေသးတယ္…။ မနက္ပိုင္း အေဖ့ကို ေဆးတိုက္၊ ထမင္းခူးေကၽြးၿပီး က်န္တဲ့ကိစၥေလးေတြကို လုပ္ၿပီးမွ ေက်ာင္းကိုသြားရတာ..အေမက ေန႔ခင္း ဆို ေစ်းေရာင္းရာကျပန္ေရာက္ေတာ့.. ေမာင္ေလးနဲ႔ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ေပါ့..။

ေအာ္……….. ဘာလိုလိုနဲ႔… အေမေစ်းေရာင္းလာတာ… 1 ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေနၿပီေလ…။ မိသားစုအေပၚ တာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့ အေဖက ခုေတာ့ အိပ္ယာထဲလဲေနၿပီေလ… အရင္တုန္းကထက္ပုိၿပီး အုိစာသြားတဲ့ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး… အသာေ၀့တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ဥေတြကို မ်က္ေတာင္နဲ႔ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္လုိက္ရင္း… တခုခုကို ဆံုးရႈံးရေတာ့မယ့္ပံုစံနဲ႔ ကၽြန္မ………. ၀မ္းနည္းသြားရပါတယ္…။

***** ***** *****

ေတာ္ေတာ္န႔ဲ အိပ္မေပ်ာ္တာမိ႔ု… ထလိုက္… ထိုင္လိုက္..လုပ္ေနတဲ့ကၽြန္မကို .အေမက.. “သမီး.. ဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့..” ကၽြန္မ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ… “ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးအေမ” လို႔သာ ျပန္ေျပာလုိက္ရေပမယ့္…. ဟင္း……… စိတ္ေတြ ညစ္ရပါလားေနာ္.. အိပ္ယာထဲ ဟိုလွိမ့္.. ဒီလွိမ့္နဲ႔… ။

ဒီစာကိုဖတ္ေနတာ ခုဆို ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္မွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး… ကိုေအာင္က ခ်ိန္းတဲ့စာ…. မနက္ဖန္ ည 12 နာရီ လမ္းထိပ္မွာ လာေစာင့္ေနမယ္တဲ့..”

ကိုေအာင္ဆိုတာက ကၽြန္မခ်စ္သူေလ.. သူက ကားစပယ္ရာ ခဏလုပ္ရင္း.. ကၽြန္မနဲ႔သိတာ။…နယ္ကလာၿပီး ေက်ာင္းတက္ေနသူ… ဦးေလးကားကို စပယ္ယာလိုက္ေပးရာကေန ဇာတ္လမ္းက စ ခဲ့ၾကတာ….

တျခားစပယ္ယာေတြန႔ဲမတူတဲ႔သူကို ကၽြန္မ သတိထားမိေနတာၾကာပါၿပီ။ ကားဂိတ္ကလည္း ကၽြန္မစီးတဲ့မွတ္တိုင္နဲ႔နီးတာမို႔.. ကား စ ထြက္တဲ့အခ်ိန္သာပံုမွန္ဆိုရင္.. ကၽြန္မနဲ႔အျမဲလိုလို ဆံုတတ္တယ္ေလ…။ ကၽြန္မတင္မဟုတ္ပါဘူး… 8နာရီပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ ပံုမွန္အလုပ္သြားတဲ့သူတိုင္း ကားေပၚဆံုၾကတာမ်ားတယ္.။. လိုင္းကားကို အသြားသာ စီးရတာမို႔ အျပန္ေကာ မစီးဘူးလားလု႔ိေမးရာက သိသြားၾကတာပါ…။

ရိုးသားၿပီး ၾကိဳးစားတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္မ ခင္မိပါတယ္။ နယ္ကလာတာမို႔ထင္ပါတယ္ စကားေျပာတာ ခပ္တံုးတံုးၾကီးေပါ့….။ ကၽြန္မအလုပ္ စ ၀င္ ကတည္းကဆို. ခုဆို 1 ႏွစ္ခြဲရွိေနၿပီေလ…

**** ***** *****

ငယ္ငယ္ကတည္းက အေပါင္းအသင္းနဲတဲ့ ကၽြန္မက ကိုေအာင့္ကိုေတာ့ တစ္ကယ္ကို ခင္မိတာပါ။….. ခင္ရာက သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္..အဲ့ဒါနဲ႔ ခ်စ္သူဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့တာ…. တစ္ကယ္ေတာ့….. အခ်စ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ ဘာမွန္းကို မသိခဲ့တာ.... ေရွ႕ေရးေတြဘာေတြလဲ စဥ္းစားထားတာကိုမရွိေတာ့….

အေမတို႔ကိုေတာင္ အသိေပးမယ္.. ေပးမယ္နဲ႔ ကၽြန္မ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့တာ… မိဘကို အားနာေနတာ.. ကိုယ့္မိသားစု အေျခအနကို ကိုယ္သာအသိဆံုးေလ.. အေမတို႔ကို ဘယ္လိုထားခဲ့ႏိုင္မွာလည္း..

က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ အေဖနဲ႔ ေက်ာင္းသားေမာင္ေလး… ေစ်းေရာင္း၀င္ေငြေလးသာရွိတဲ့ အေမ..

အို… မျဖစ္ပါဘူး…. ငါ.. မိသားစုကိုၾကည့္ရမယ္.. ဒါ ငါ့တာ၀န္…..ငါမွာ တာ၀န္ရွိတယ္..

အေတြးေတြက ေပါင္းစံုပါပဲ.. တစ္ဖက္ခ်င္းစီျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့…..

ကၽြန္မတစ္ကယ့္ကို မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး..

တဖက္ကလည္း ..“ သူဇာ ..ကိုယ္က ေက်ာင္းၿပီးၿပီ.. ျပန္ရင္ ျပန္လာဖို႔လမ္းမျမင္ဘူး… ဖုန္းနဲ႔လဲ မဆက္သြယ္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. အဲ့ဒါတစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့ေတာ့ေနာ္.. ဘာလဲ.. ကိုယ့္ကိုမယံုဘူးလား….. မိဘေတြကိုစိတ္ပူေနတာလား… ကိုယ္တို႔မဂၤလာေဆာင္ၿပီးလို႔ ေနသားက်သြားရင္..သူဇာတို႔တမိသားစုလံုးကို ေခၚထားမယ္ေလ….”

ဒါက ကုိေေအာင္ အျမဲေျပာတဲ့ စကားပါ.. သူရဲ႕သစၥာစကားကိုလည္း ကၽြန္မ မေ၀ဖန္ခ်င္ပါဘူး.. အျမင္ရတဲ့ အနာဂတ္ကို ကၽြန္မလံုး၀မယံုရဲပါ။.. ငယ္ကတည္းက မွန္းဆတိုင္း မျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ယံုစားဖို႔ရာ အေတာ္ပင္ခက္ပါတယ္…။

အေတြးေတြက လူကိုအိပ္မရေအာင္ကို ႏွိပ္စက္ေနေတာ့တာပဲ... အိပ္ေရးပ်က္ရင္ အလုပ္ကိုထိခိုက္ႏိုင္တယ္ေလ.. မနက္က်အေစာၾကီးထရမွာမို.မ်က္လံုးကိုအတင္းမွိတ္ကာ အိပ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္…

ေအာ္.. မနက္ဖန္..မနက္ဖန္… ကၽြန္မ ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ရပါ့မလဲေနာ္…. (ဆက္ရန္)

***** ***** *****

“ဒံုး..”

ဟဲ့သမီး.. ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနတာလဲ..

“လက္က လြတ္က်သြားတာပါအေမ.”

မနက္ကတည္းက အေမေစ်းေရာင္းထြက္ဖို႔ကူရင္း… လက္ေတြက ေျခမကိုင္မိ ၊ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ကုန္္္္္္္္ေတာ့တာပဲ.. တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မနက္ 4 နာရီဟာ. အိပ္ေကာင္းတ့ဲအခ်ိန္ပါ…ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေနရာတာမို႔ တက္ႏိုင္သေလာက္ အသံေတြကို ထိန္းၿပီးလုပ္ရပါတယ္..။ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားတာမွန္ေပမယ့္. သူမ်ားအေျပာလြတ္ေအာင္လဲေနရပါေသးတယ္…

“ဟဲ့.. ဘယ္ေတြေငးေနတာလဲ” “ဟင္”

“သမီး… ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ..”

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးအေမ…ေကာင္းပါတယ္.”

ဟင္း…တမနက္လံုးလဲ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေတြခ်ည္းပါလား… ညေနကို ငါဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမလဲ.. ဒီပံုစံန႔ဲ အလုပ္ထဲလဲ အဆင္ေျပပါ့မလား………။

အိမ္ေရွ႔ဘက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေဖနဲ႔ေမာင္ေလးကေတာ့ ဘာမွမသိရွာ…။ ကၽြန္မရင္ထဲေတာ့ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီထင္တယ္…ေစ်းေရာင္းဖုိ႔အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ေစ်းေတာင္းေလးရြက္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕လွမ္းထြက္သြားတဲ့ အေမကေတာ့… ကၽြန္မကို နားလည္ေပးႏိုင္ပါ့မလား….

**** ***** ****

အေမထြက္သြားၿပီးသိပ္မၾကာခင္ပဲ ေမာင္ေလးကိုႏႈိးၿပီး ကၽြန္မလဲအလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ရပါေတာ့တယ္… အိပ္ယာကႏိုးလာတဲ့ အေဖ့ကို မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရပတ္တိုက္၊ အက်ီလဲေပး စတာေတြကို ေမာင္ေလးနဲ႔ နွစ္ေယာက္အတူလုပ္ေပးၿပီး.. အေမေၾကာ္ထားခ့ဲတဲ့ထမင္းေၾကာ္ေလးကို အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလးကိုေကၽြးလိုက္တယ္.. … အေဖ့ကိုေဆးတိုက္ၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္မတာ၀န္ေတြအားလံုးၿပီးၿပီေလ.။

မနက္ 8 နာရီဆို အိမ္က စ ထြက္ရပါတယ္။ ကားကိုေစာင့္ရေသးတယ္ေလ. အလုပ္နဲ႔က သိပ္မေ၀းေပမယ့္ ကားေစာင့္ရတာနဲ႔၊ လမ္းမွာၾကာတာန႔ဲက အခိ်န္ေတာ္ေတာ္ေပးရတယ္...

ခါတိုင္းေန႔ေတြန႔ဲမတူပဲ.. ဒီေန႔ေတာ့ ရင္ေမာရတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္..

အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ေမာင္ေလးနဲ႔အေဖေကာ. အေမေကာ ကၽြန္မရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သိႏိုင္ပါ့မလား… အေမတို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ကို ကၽြန္မဖ်က္ဆီးလိုက္တာလား.. မိဘေတြကို အားငယ္ေစတာလား…ကၽြန္မလုပ္ရပ္မွန္သလား၊ မွားသာလား၊ ကၽြန္မကိုခြင့္လြတ္ပါ့မလား…. သိေတာ့ပါဘူး… ဘာမွမေတြးတာပဲေကာင္းပါတယ္..

**** **** ****

လိုင္းကားေက်းဇူးေၾကာင့္ ခပ္ေစာေစာေရာက္သြားတဲ့ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ စ ေနပါေသးတယ္.. အျမဲတမ္း စိတ္ရႈပ္ေနတဲ့အမူအယာနဲ႔ ကမန္းကတမ္းေျပးလာရတ့ဲကၽြန္မက ဒီေန႔ ေစာေနလို႔တဲ့ေလ…။

သူနဲ႔တုိင္ပင္ရင္ေကာင္းမလား… သူဘယ္လိုစဥ္းစားေပးမလဲ..ကၽြန္မသိခ်င္တယ္..ဒါေပမယ့္..မေျပာေတာ့ပါဘူး. သူက ကၽြန္မကိုတားမွာ.. သူက ကိုေအာင့္ကို ၾကည့္မရဘူးေလ.. အညာသားမို႔တဲ့… တစ္ကယ္ေတာ့ ဘာမွလဲမဆိုင္ပါဘူး.. ကိုယ္ထင္ ကုတင္ေရႊနန္းမဟုတ္လား…………..

“ငါ နင့္ကိုေစာင့္ေနတာ.. ထမင္းစားဖို႔.”

“အမယ္ ..ၾကားသားမိုးၾကိဳး..”

“ဟုတ္တယ္.. ငါဗိုက္ဆာေနတာ မနက္က ဘာမွ မစားလာဘူးဟ..”

“အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာေရာက္လာတာေပါ့ေလ..” “အင္း”

အၿပံဳးကေလးနဲ႔သာ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္… ဒီေန႔ ကၽြန္မ စိတ္လက္.ေပါ့ပါးေနသလိုပါပဲ..

ဗိုက္ကဆာေနတာမို႔ စားလိုက္တာ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းေတာင္မသိလုိက္ဘူး.. နီလာကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း ေျဖးေျဖးေပါ့. ကၽြန္မကသာ စိတ္ေလာေနတာျဖစ္မယ္.. အရာရာကို ေနာက္က်ေနတယ္လို႔သာ ထင္မွတ္ေနမိပါေတာ့တယ္…

**** **** ****

ဒီေန႔ေတာ့ ၀ယ္သူပါးတာန႔ဲ ေကာင္တာတစ္ခုလံုးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနမိပါတယ္. ခဏခဏလြတ္လြတ္က်တဲ့ ၾကက္ေမႊးတံမ်က္စည္းကေတာ့ တရားခံေပါ့….. ကၽြန္မ အရမ္းကိုသြက္လက္ေနတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္… ၀ယ္သူလာ ထေရာင္းလိုက္၊ ပစၥည္းေတြကို တန္းစီလိုက္နဲ႔……

တစ္လမွတစ္ခါေရးရတဲ့ ပစၥည္းစာရင္းေတြလဲ ေရးလိုေရး..နဲ႔..

စာေရးမေတြရွိတဲ့ အထပ္က 4 လႊာမွာေလ.. အဲ့ဒိကိုလည္း တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ …. ေကာင္တာထဲလိုမယ့္ပစၥည္းေတြကိုလည္း.. မွာယူေနေတာ့တာ…။

ကၽြန္မ ေနာက္ရက္ေတြဆို ဒီကို မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ...ကိုယ္တာ၀န္ယူထားရတဲ့ကိစၥေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပဲလုပ္ခဲ့ခ်င္တယ္..ကိုယ္မရွိေတာ့မွ အတင္းေျပာတာလဲ မခံခ်င္ဘူးေလ… . အလုပ္သမားေတြဘ၀က ဒီလိုပါပဲ.. လူရွိေနတံုးေတာ့ေကာင္းတယ္ေလ.. ကိုယ္မ်ားမရွိလု႔ိကေတာ့..ဘယ္တံုးကေျပာခ်င္ေနတဲ့ အတင္းေတြလဲမသိဘူး.. အကုန္ေျပာေတာ့တာ..

အလုပ္ကိုသံေယာဇဥ္ေတာ့ရွိတာေပါ့..

ဟာ… ေတာ္ၿပီ…ေတာ္ၿပီ.. ဘာေတြေတြးေနမွနး္းကိုမသိေတာ့ပါဘူး..

ကၽြန္မ ဘာမွမေတြးဘဲေနရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္…

ကၽြန္မ ဘာမွကို မေတြးခ်င္ပါ. အရာရာတိုင္းဟာ ေကာင္းဖို႔ျဖစ္လာတာဘဲဟုသာ ေတြးထားလိုက္ပါေတာ့တယ္….

**** ***** *****

သြက္လက္ေပါ့ပါးစြာန႔ဲ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ တစ္ေန႔တာအတြက္ေတာ့ ရင္အခုန္ရဆံုးပါပဲ… မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ ကတည္းက ဆင္းဖို႔တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို စပယ္ယာ ဦးေလးၾကီးကေတာင္ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးေနေလာက္ပါတယ္…

မွတ္တိုင္မွာ အေမတစ္ေယာက္တည္းေတြ႔တာမိ႔ု ေမာင္ေလးမ်ား ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုၿပီး ေတြးလိ္ုက္္မိပါတယ္..

ေန႔တိုင္းလိုက္လာေနက်မို႔.. ဒီေန႔ေတာ့ ထူးဆန္းေနတာ..

“အေမ.. ေမာင္ေလးလိုက္မလာဘူးလား”

“ေအးသမီး.. မနက္ဖန္ သူစာေမးပြဲေလ..အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေခၚမလာတာ..”

“ေအာ္..”

ငါဘာလို႔မသိတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ အျပစ္မတင္ေတာ့ပါဘူး..

အိမ္အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးက အရင္ေန႔ေတြနဲ႔မတူဘဲ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနပါတယ္.. အေမလဲ သူ႔အေတြးနဲ႕သူ.. ကၽြန္မလဲ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ့္……

“ဟယ္… အေဖ အိပ္ေသးဘူးလား.”

“ငါ့သမီးကိုေစာင့္ေနတာ..”

“ဟုတ္တယ္ . သားလည္း ေစာင့္္ေနတာ..”

ေအာ္. ဒီေန႔မွမိသားစုေတြစံုလုိ႔ပါလား..

“သမီးထမင္းစားေလ.. အေဖေတာ့ . ဒီေန႔ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းတယ္ေလ.. အဲ့ဒါေၾကာင့္ မအိပ္ခ်င္တာနဲ႔ သမီးကိုေစာင့္ေနတာ…”

“ဟုတ္… ေဖၾကီး”

ရွည္လ်ားစြာ စကားေျပာတဲ့အေဖ့က ကၽြန္မျပန္ေျပာတဲ့ စကားလံုးနဲနဲကိုလည္း ေက်နပ္သြားတယ္တူပါတယ္..

ဟိုဘက္လွည့္ကာ အိပ္မယ့္ဟန္ျပင္ေနတ့ဲအေဖ့ကို အေမကပဲ ျခင္ေထာင္ျပင္ေပးလုိက္ပါတယ္…

စားေသာက္ျခင္းေတြအားလံုးၿပီးေတာ့.. ကၽြန္မလဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၿပီး အိပ္ယာထဲ အသာ၀င္ေနလိုက္ပါတယ္..

မနက္ေလးတင္မွ ေျပာသြားတဲ့ ကိုေအာင့္စကားကို ျပန္ေတြးမိၿပီး ဘာသာပဲ ၿပံဳးလိုက္ပါတယ္..

“တို႔. အတူတူေနရေတာ့မယ္တဲ့”

“ညက်.. ဆက္ဆက္ ေစာင့္ေနမယ္တဲ့”

မိသားစုေတြ ခုလိုစံုစံုညီညီမေတြ႕ရတာ ၾကာေပါ့… အရင္ကဆုိ ကၽြန္မတို႔မိသားစုေလးက အရမ္းကို ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္.. အေမ့ထက္ 2 နွစ္ေက်ာ္ငယ္တဲ့ အေဖက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာမို႔.. ကတ္ဆက္ကေလးဖြင့္ၿပီး က ျပတတ္တယ္ေလ… ကၽြန္မတို႔က လက္ခုပ္တီး.. အေမကေတာ့ တဟားဟားနဲ႔ကို သေဘာက်ေနတာ…. အေဖက ပါးစပ္ဆိုင္းလဲ တီးတတ္ေသးတယ္ေလ…

မီးဖိုထဲ ထမင္းခ်က္ေနတဲ့ အေမ့ကိုလည္း အိမ္ေရွ႕ကေနလွမ္းစ.. ေမာင္ေလးနဲ႔အတူ ၀ိုင္းကစားေပးနဲ႔ … တစ္ကယ့္ကို မိသားစု အႏွစ္သာရေလးပါ.. မရွိေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုေလးကို လမ္းထဲက တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြေတာင္ မနာလိုၾကဘူးထင္ရဲ႕……

အေဖ့တစ္ေယာက္တည္းသာ အားကိုးၿပီးလုိက္လာရွာတဲ့အေမက မ်က္ႏွာမငယ္ရပါဘူး… ရိုးသားစြာနဲ႔ ေနလာတဲ့သက္တမ္းတစ္ေလ်ာက္လံုးေတာ့ အေမက အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုးပါ…ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမရွိတာမို႔

ဒီမိသားစုေလးသာ အရင္းႏွီးဆံုးေလ..။

ခုေတာ့ ကၽြန္မလဲ အေမ့ေနရာကို ျပန္ေရာက္ေနသလိုပါပဲ..အေမျပန္ေျပာျပတဲ့ အေမ့အေၾကာင္းေလးေတြကို ကၽြန္မ နားယဥ္ေနတာ သိတတ္တဲ့အရြယ္ကတညး္ကပါ။ မိန္းမသားအေဖာ္အျဖစ္ ကၽြန္မကိုသာ သတ္မွတ္ထားတာမို႔ အေမနဲ႔ ကၽြန္မက ညီအမလို၊ သားအမိလို ေနလာခဲ့တာ…။

ခုေတာ့ ကၽြန္မ ဒီမိသားစုေလးကို စြန္႔ခြါသြားရေတာ့မယ္….. ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေလးတစ္ခုကို အေမ့လုိပဲ တည္ေဆာက္ရေတာ့မွာပါလား…

အေမတို႔လဲ ၾကာရင္ ေနသားက်သြားမွာပါ…. ခဏတာပဲလို႔ကၽြန္မတြက္ထားလိုက္တယ္ေလ..

ကိုေအာင္ေျပာသလို ေခၚထားလဲရတာပဲေလ……

ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ အဆင္ကိုေခ်ာလို႔….။

တေခါေခါနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေမတို႔ကို ကၽြန္မ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး..

စိတ္ခ်သြားမွ အသာေလး ထလိုက္ပါတယ္… အရင္ေန႔ကတည္းက တစုတစည္းထဲ ထည့္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားအိပ္က ကၽြန္မအိပ္ယာေဘးနားမွာ……မွတ္ပံုတင္သာ ယူလာခဲ့တဲ့… က်န္တာမလုိဘူးတဲ့..ဒါက ကိုေအာင္ေျပာတာ..ကၽြန္မကေတာ့ လုိမယ္ထင္တာေလးေတြကိုေတာ့ ထည့္ထားတာပဲေလ…

နာရီကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ 12 ထိုးဖို႔ 15…

ကၽြန္မ အေဖအေမတို႔ကို ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္.. အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေမာင္ေလးကေတာ့ဘာမွသိပံုမေပၚ…..

ျခံတံခါးေလးကို အသာဖြင့္ၿပီး လမ္းမထိပ္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္…. တိုက္ခတ္သြားတဲ့ေလေအးအးက ႏႈတ္ဆက္သေယာင္… ဓါတ္တိုင္က မီးသီးေလးက မွိတ္တုတ္တုတ္…

ေၾကာက္စိတ္ေတာ့လံုး၀မရွိပါဘူး… အိမ္က စထြက္ကတညး္က ခဏခဏလွည့္ၾကည့္မိတဲ့ ေနာက္ေၾကာင္းကလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့………...ဟင္း.. ေတာ္ပါၿပီေလ.. ဆံုးျဖတ္ၿပီးပီဘဲ….

ခ်ိန္းတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ 12 ထိုးဖို႔ နဲနဲသာလိုေတာ့တယ္… ၾကိဳေရာက္ေနမယ္ထင္တဲ့ ကုိေအာင္ကလည္း မေရာက္ေသး… ဓါတ္တိုင္ေအာက္ကေလးမွာ အိတ္ေလးကို္င္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲ ဘာေတြမ်ား ေတြးေနမလဲလို႔………………

ခုခ်ိန္ထိေ၀ခြဲမရေသးတဲ့စိတ္နဲ႔…..

သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္မွာ အေမအရင္သိမွာပါ.. မနက္ 3 နာရီဆို အေမ ထ ရေတာ့မယ္ေလ…

ကုိေအာင္ျမန္ျမန္ေရာက္လာပါေစလိ႔ုသာ………..

ဟိုး..ေရွ႕ကျမင္ေနရတဲ့လူရိပ္က ကုိေအာင္လားမသိဘူးဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ .ကၽြန္မ ထိုင္ရာကရပ္လိုက္ပါတယ္……

နီယြန္မီးေရာင္ေအာက္မွာ တေရြ႕ေရြ႕လွမ္းလာေနတဲ့ လူရိပ္က တျဖည္းျဖည္းပီျပင္လာပါတယ္..

ဟုတ္တာေပါ့.. ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ကုိေအာင္ရယ္….

လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ကိုေအာင့္ဆီကို ကၽြန္မသြားဖို႔ ေျခလွမ္းလိုက္ပါတယ္..

“သမီး…” “ မၾကီး..”

ေနာက္ဘက္နားဆီကေန ေခၚလိုက္တဲ့အသံ….

“ဟင္..” ဆိုၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္အခိ်န္ထဲက အနားေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ အေမနဲ႔ေမာင္ေလး…

အေမရဲ႕ “ သမီး” ဆိုၿပီး ေခၚလိုက္တဲ့အသံက တုန္ရီလႈိက္ေမာေနတယ္ဆိုတာ. ကၽြန္မသိပါတယ္….

မ်က္ရည္ေတြေ၀ေနတဲ့ေမာင္ေလးကလည္း သနားစရာ….အားကိုးတစ္ၾကီးနဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ ဟန္ေတြ…..

အေမရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက ျဖစ္ေနတဲ့အရာေတြကို ကၽြန္မ ဘာသာမျပန္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး…..

နားလည္ေပးျခင္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ အေမ့ေမတၱာေတြကို ကၽြန္မလွမ္းျမင္ေနရတယ္ေလ…ဆံုးရႈံးေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက အေမ့ကို ပိုၿပီး..ပူေလာင္ေစပါလိမ့္မယ္…

“အေမတိ႔ုကို ထားခဲ့ေတာ့မလို႔လား သမီးရယ္…………” တဲ့..

“မ်က္ရည္ေတြနဲ႔မ်က္ႏွာကိုအသာဖြက္လိုက္ၿပီး……. အေမ့ကို အားပါးတရေျပးဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္.. ရႈိုက္ၾကီးတငင္နဲ႔သာ အားပါးတရ ငိုခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္..။ သမီးကိုနားလည္ေပးပါအေမရယ္.. ေနာ္.…

ဟင့္အင္း.ဟင့္အင္း.. ဆိုၿပီး ေခါင္းခါျပေနတဲ့ကၽြန္မကို အေမကဘယ္ျမင္ပါ့မလဲ… လက္ကဆြဲထားတဲ့လက္ဆြဲအိပ္ကေလးကလည္း ခုဆို ေမာင္ေလးလက္ထဲမွာ…………….

ခပ္ေ၀းေ၀းက ကိုေအာင္ကေတာ့ သိေလာက္ေရာေပါ့……

ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါေစကိုေအာင္ရယ္…………..ဟုသာ……….။

ၾကိဳးစားပါဦးမယ္