ညားသူတိုင္းလဲ ခ်စ္ၾကပါေစ…..
ေႏြေန႔ခင္းရဲ႕ သိပ္မျပင္းတဲ့ အပူခ်ိန္ေအာက္မွာ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြက မ်ဳိးစံုပါပဲ……. ေနေရးထက္ ေသေရးခက္ ဆိုေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စား၀တ္ေနေရးက ပိုၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္……
အဆင့္ျမင့္ တိုက္ခန္းႀကီးေတြထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြက လူနည္းစုပဲျဖစ္မွာပါ…… ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမွာေတာ့ မ်ားျပားလွတဲ့ အလုပ္သမားေတြက ေနရာ ယူလို႔ေနပါတယ္….
အလုပ္ပိတ္ရက္ေလးမို႔…. ၿမဳိ႕ထဲကို ဘာေလးမ်ား ေလ်ာက္ၾကည့္မလဲဆိုၿပီး…. ထြက္လာခဲ့တာ…. ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔.. ဆူးေလ ဘုရားနားကိုေတာင္ ေရာက္ေနၿပီေလ…. ဆိုင္ခန္းေလးေတြ၊ မုန႔္ဆိုင္ေလးေတြ ၊ အထမ္းသည္ေလးေတြ … အုိ….. စံု ေနတာပါပဲ……
ဆူးေလမီးပြိဳင့္နဲ႔ လမ္းဆံုကလည္း ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရဲ႕ အလွတရားပါပဲ… ခံုးေက်ာ္တံတားကေန ကူးမယ္ဆိုၿပီး… တံတားေပၚကို.. ကၽြန္မ တက္လိုက္ပါတယ္… ေန႔စဥ္သြားလာေနက် မဟုတ္ေတာ့လဲ …ေလွကားေလးတက္တာ ေတာင္ ကၽြန္မ ခႏၶာကိုယ္က ေညာင္းခ်င္ခ်င္….. ေအာ္… မ်ားလိုက္တဲ့…လူေတြ…..
“ဟဲ့…နင္….နင္.. သူဇာမလား…”
အသံေကာ လက္ပါ ပါလာတာမို႔ ေနာက္ကို ခ်က္ခ်င္းလွည့္လိုက္မိပါတယ္…. ကၽြန္မအရြယ္နဲ႔ တန္းတူေလာက္ပါပဲ… အသံနဲ႔ ရုပ္ကို မနည္းဖမ္းယူေနတာေတာင္…. ကၽြန္မ…
“ဟဲ့..ငါ..သီတာေလ…”
“ဟင္….သီတာ….သူငယ္ခ်င္း ”
“ဟယ္ နင္ကလည္း ဘာလို႔မ်က္ရည္က က်ရျပန္တာလဲ… လာလာ ..ငါတို႔ ဆိုင္တခုခုကို သြားရေအာင္..”
“ေအး..ေအး..”
“နင္ဘယ္လုိေတြျဖစ္သြားတာလဲ…သီတာရယ္…. ငါ့ကိုေျပာစမ္းပါဦး… ဘာလိ႔ုငါ့ကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထား၇တာလဲ….”
“ေအး…မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဟယ္.ငါလဲ.. …ဘယ္သူမွကို အသိမေပးပဲ ငါေနေနတာ…
ဘ၀ ဆိုတာ….ဘာလဲဆိုတာ… ခုေတာ့ ငါေတာ္ေတာ့္ကို သိသြားပီ… ”
“ေအးပါ.. ဒါေတြထားပါဦး.. နင့္ေယာကၤ်ားေကာ…”
“ကြဲသြားၿပီေလ……ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ အဖတ္တင္တယ္…”
“ဟယ္… ဘယ္လိုေတြျဖစ္ၾကတာလဲ…”
“ဘာလဲ နင္က ထူးဆန္းေနလို႔လား…မအံ့ၾသပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရယ္.. … ျဖစ္ခ်င္တန္လို႔ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ သေဘာထားပါတယ္…”
မသိမသာတုန္ရင္လာတဲ့ သူ႔အသံေတြထက္ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကို ကၽြန္မ နားလည္ခဲ့ပါတယ္… ခပ္ေ၀းေ၀းကို အဓိပၸာယ္မဲ့စြာၾကည့္ေနတဲ့သီတာ့ကိုေတာ့…ကၽြန္မ ဘယ္လိုစကားလံုးေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးရပါ့မလဲ…….
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ တစ္ခုလတ္ဘ၀ေရာက္ေနတဲ့ သီတာက ေလာကႀကီးကို နားလည္တတ္ေနပါၿပီ။…… တက္စြမ္းသေလာက္ အားအင္ေတြနဲ႔ မိခင္ပီသဖို႔လဲ ၾကိဳစားေနဆဲေပါ့……
ေအာ္…………အရာရာဟာ ေျပာင္းလဲကုန္ပါေရာလား….
***** ***** *****
“သီတာ… သီတာ…”
ကၽြန္မေခၚသံ အဆံုးမွာေတာ့.. ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ေျပးထြက္လာၿပီး..ကၽြန္မကို မ်က္လံုးစိမ္း မ်ားနဲ႔ၾကည့္ကာ အိမ္ထဲကို ျပန္၀င္သြားပါတယ္… ခဏၾကာေတာ့…
“သူငယ္ခ်င္း..လာေလ…ဟယ္… ၀င္သာလာခဲ့..”
ေခ်ာင္က်တဲ့ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ အိမ္ငွားေနတာမို႔.. ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ အားရစရာမရွိပါ…. တဲစုပ္ကေလးေတြနဲ႔သာ ၀န္းရံထားတာမို႔.. လူေနမႈအဆင့္အတန္းကလဲ… ခပ္နိမ့္နိမ့္ရယ္…. သီတာက လံုးခ်င္းေလးမို႔ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ေျပာရပါ့မယ္… ယိုင္နဲ႔နဲ႔ျခံေလးမွာေတာ့ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ အပင္းေလးေတြနဲ႔….. မိုးတြင္းဆို..ေရက၀င္မည့္ပံု…..ဟင္း….. လမ္းမဘက္နဲ႔ နီးတာမို႔ေတာ္ေသးသည္..
“ဟဲ့..နင္..ဘာေတြေတြးေနတာလဲ..” ” ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟ… ”
“စား..သူငယ္ခ်င္း… စားလဲစား…ငါေျပာတာလဲ…နားေထာင္..” ”ေအးပါဟာ…”
“ ငါ့ကို အိမ္ကေပးစားတာေလ….. သူတို႔ဘက္ကေတာင္းတာ ဆိုပါေတာ့….. မဂၤလာေဆာင္ၿပီး.. တစ္နွစ္ေလာက္ထိက အဆင္ေျပတယ္ဟ… ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေဖာက္လာတာေတာ့တာေပါ့… ”
“ဘယ္လိုေတြေဖာက္လာတာလဲ.. ”
“ ဟင္း…. တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဇာတိရုပ္က ေပၚလာေတာ့တာ…င့ါကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး ရန္ရွာတာ.. လက္ေတြပါပါလာတာ... သူ႔မိဘေတြကလည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတာ… င့ါကို တစ္ကယ္ခ်စ္လို႔ွယူခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ…. မိဘ စကားမလြန္ဆန္ႏိုင္လု႔ိ ယူခဲ့တာတဲ့…
ငါက အသိမရွိတဲ့မိန္းကေလးလား… နင္စဥ္းစားၾကည့္… ငါကေကာ မိဘစကားနားေထာင္ၿပီး ယူခဲ့တာပဲေလ.. ”
“ နားလည္မႈ နဲ႔ တည္ေဆာက္ႏိုင္တာပဲ.. တာ၀န္ေတြ၊. သိတတ္မႈေတြ …ဒါေတြနဲ႔လဲ ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္ ဆိုၿပီး.. ငါက လက္ခံခဲ့တာ… ….. သူ႔ကုိ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ငါကလက္ခံခဲ့တာ…. ”
“ေအးပါဟယ္.. ေျပာရင္း..ေဒါသေတြ ပါလာကုန္ၿပီ.. ငါ့သယ္ရင္းကေတာ့..”
“လူၾကီးေတြစကားေျပာေနတာကို အိမ္ေရွ႔ေလးမွာ ကစားေနတဲ့ သားငယ္ေလးက ကြက္ၾကည့္..ကြက္ၾကည့္…
သူ႔အေမ ငိုေနတာေတြ႕ေတာ့… အိမ္ေပၚကို တက္လာၿပီး သီတာ့ရင္ခြင္ထဲ ၀င္ထုိင္လိုက္ပါတယ္..
“ ငါက ဒီကေလးေမြးၿပီးတဲ့အထိ အားတင္းၿပီးေနခဲ့တာ…အားကိုးမရွိတဲ့ငါက ငါ့ဗိုက္ထဲက ကေလးကိုပဲ ငါ အေဖာ္ျပဳေနခဲ့တာ.. ငါ့မိဘက နယ္မွာဆိုေတာ့ ဘယ္လာႏိုင္မလဲ… ငါ့ကို ေကာင္းေကာငး္ေနရတယ္ဆိုၿပီး…. အေမတို႔က စိတ္ခ်မ္းသာေနတာတဲ့… ငါက မိဘေတြစိတ္ဆင္းရဲမွာ စုိးလို႔ ဘာမွကိုျပန္မေျပာဘူး..ခုေတာ့ အေမတို႔လဲ.. သိသြားၿပီေလ.. ေပးစားထားတာဆိုေတာ့… င့ါကိ ုဘယ္ အျပစ္ျမင္မလဲ.. ”
“ င့ါကိုမ်ား မေပါင္းႏိုင္ရင္ ဆင္းသြားတဲ့… ဘယ္ရမလဲ.. ေအး… တစ္ခါတည္း ျပတ္မယ္ဆိုၿပီး.. ငါ ကြာရွင္းခဲ့တာ…. ေျပာရရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းက ရွည္တယ္သယ္ရင္းဟာ…”
“ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထုိးတဲ့ေန႔က ငါ့အတြက္ အမွတ္တရပဲ…. ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး… ကေလးမ်က္ႏွာကိုေတာင္ တစ္ခ်က္လွည့္မၾကည့္တဲ့သူ႔ကို… ငါ တစ္ကယ္အံ့ၾသတယ္… ”
“ေအးပါဟယ္… ခုေကာ နင္တု႔ိ ဘယ္လိုေတြ ေနေနၾကလဲ… အဆင္ေကာေျပၾကလား… ”
“ စိတ္မပူပါနဲ႔ ..သူဇာ. ငါ..ငါ့ဘ၀ကိုေကာင္းေကာင္း ၾကိုးစားသြားမွာပါ… ငါ့သားေလးေရာေပါ့… လူေတာ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ သူ႔အေဖလိုလူမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူး…”
ကေလးမုန္႔ဖိုးဆိုၿပီး ကၽြန္မေပးတာကိုေတာင္ လက္မခံတဲ့ သီတာ့စိတ္ဓာတ္ကေတာ့… အရင္ကတည္းကပါ….
အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းက အတြဲညီခဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ေရာက္ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိပါပဲ…နယ္ကလာၿပီး အေဒၚအိမ္မွာ ေက်ာင္းတက္ရတာမို႔.. သူငယ္ခ်င္းနည္းေနတဲ့သူက ကၽြန္မကို အရမ္းခင္သြားခဲ့တာ.. နာမည္ဆင္တူ ႏွစ္ေယာက္မို႔… ႏွစ္ေယာက္သားက တစ္ကယ့္ညီမလိုပါပဲ…
ခုေတာ့. သီတာက ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕….
အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္တာ နားလည္မႈရွိရင္ ရတာပဲဆိုၿပီး သီတာက ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ… တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခ်င္းကိုစၿပီး အေျခမခံခဲ့တာ အျပစ္ျဖစ္ေနသလား… ကၽြန္မ မသိေတာ့ပါဘူး…..
အဖုိးနဲ႔ အဖြားလဲ ေပးစားလို႔ ယူခဲ့ၾကတာတဲ့… ဒါေပမယ့္လဲ ..အသက္ႀကီးတဲ့အထိ သားသမီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကတာပဲ… ၾကာလာရင္ သံေယာဇဥ္က ျဖစ္လာတယ္ဆို… သူတို႔က်ေတာ့..ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ….
သီတာ့အိမ္ကအျပန္ကေတာ့ ေတြးစရာေတြက မ်ားလို႔သာေနပါတယ္.. ကိုယ္မသိတဲ့ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို အတင္းၾကီး အေျဖထုတ္ဖို႔ မႀကဳိးစားခ်င္ေတာ့……….။
သီတာ့လိုမ်ဳိး ေနာက္ထက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ရွိေနၾကေသးလဲဆိုတာ…. မေတြးေတာ့ပါဘူး….
ညားသူတိုင္းလဲ ခ်စ္ၾကပါေစလို႔သာ.. ဆုေတာင္းရံုကလြဲလို႔ ကၽြန္မ ဘာမ်ားတက္ႏိုင္ပါဦးမလဲေနာ္…………..
2 comments:
ညွားသူတိုင္း မခ်စ္ၾကတာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ေတြ႔ေန၇တယ္ စိမ့္စမ္းေရ.. ျမင္ရ ၾကားရသူအဖုိ႔ စိတ္မေကာင္းစရာေတြေပါ့၊ လက္ေတြ႔ျပရရင္ေတာ့ အမတစ္ေယာက္ ကေလးသံုးေယာက္နဲ႔ မုဆုိးမျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့ေလ။ စိမ့္စမ္းေျပာသလိုပဲ ညွားသူတုိင္း ခ်စ္ၾကပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းပါတယ္။
ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ခ်ယ္ရီေျမ
ညားတိုင္းလဲခ်စ္ၾကပါေစဗ်ာ
Post a Comment